یکی از اشتباهات علمی که حتی در بیمارستانهای دانشگاهی و علمی انجام میشود، این است که وقتی برای بیماری که درجاتی نارسایی کلیه دارد و استفاده از ماده حاجب مثلا برای آنژیوگرافی و … لازم میشود، متخصصین داخلی ما اینجور می نویسند که برای بیمار کاتتر تعبیه شود و بعد از انجام پروسیجر دیالیز انجام شود.

چنین کاری از نظر علمی کاملا غلط است. دیالیز هیچ نقشی در پیشگیری از رایز کراتینین بعد از رادیوکنتراست ندارد. نه تنها سودی ندارد، بلکه عوارض دیالیز هم به بیمار تحمیل میشود که در صورت وقوع باید پاسخگو بود. بعنوان مثال عوارض خونریزی، ترومبوآمبولی کاتتر ، خود دیالیز مثلا بیمار زیر دیالیز MI بکنه و و و
در زمان رزیدنتی شاهد بودم که یک کاتتر فمورال در شریان تعبیه شده بود که موقع خروج کاتتر حتی در اتاق عمل نتوانستند جمع و جور کنند و بیمار فوت کرد.

تنها و تنها کاری که برای پیشگیری از آسیب نفروتکسیکِ رادیوکنتراست میتوان انجام داد هیدراته کردن بیمار است.

روش کار این است که برای بیمار بستری سرم نرمال سالین 1cc/kg/h از حداقل 6 ساعت قبل پروسیجر تا 6 تا 12 ساعت بعد از پروسیجر داده میشود و روزانه کراتینین چک میشود. اگر کراتینین رایز کرد، اندییکاسیونهای دیالیز دقیقا مثل سایر بیماران است و ربطی به کنتراست ندارد. برای بیمار سرپایی می توان سرم را بصورت 3CC/Kg در عرض یکساعت قبل از کنتراست داد و سپس 1cc/kg/h به مدت 6 ساعت بعد از پروسیجر ادامه داد.

لارم به ذکر که استیل سیستئین ، آتورواستاتین، بیکربنات و . . . هم جایی در پیشگیری ازآسیب کلیه ناشی از رادیوکنتراست ندراند.
و لازم به ذکر مجدد که متفورمین باید 48 ساعت قبل قطع شود و ماده کنتراست ایزواسموتیک استفاده شود.

نگارش توسط دکتر علی خداپرست فوق تخصص نفرولوژی و پیوند و فشار خون